Με αυτό το εξαίρετο ποίημα ο Νικηφόρος Βρεττάκος επιχειρεί να εξάρει το άφθαρτο και σχεδόν θεϊκό μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας. Γράφοντας για μια γλώσσα μουσική που την μιλούνε μόνο οι άγγελοι ο μεγάλος μας ποιητής έρχεται να αναδείξει κάτι που δυστυχώς έχουμε λησμονήσει.
Η ελληνική γλώσσα έχει επιδείξει μια αξιοθαύμαστη αντοχή στο χρόνο, στοιχείο που την καθιστά αθάνατη. Δεν είναι απλώς το γεγονός ότι μιλιέται και γράφεται αδιάκοπα εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Δεν είναι μόνο ο πλούτος, η τελειότητα, η ακρίβεια, η μουσικότητα, η σαφήνεια και η ευλυγισία της. Είναι κυρίως το ότι η συγκεκριμένη γλώσσα έχει καταστεί ανοριακή, υπερβαίνοντας γεωγραφικά και χρονικά πλαίσια.
Η απεραντοσύνη της αποτυπώνεται ανάγλυφα στον τρόπο με τον οποίο έχει εμβολιάσει όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες, γονιμοποιώντας την παγκόσμια σκέψη. Και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο τόσοι μεγάλοι ξένοι διανοητές μίλησαν και έγραψαν γι’ αυτή, εξυμνώντας το μεγαλείο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου